Mary Jane

Why do people hate you so much Mary Jane?
What have you done to piss them off?
I’ve known you since two years past.
And I would never let you go if I could.

Your sweet kisses have taken me places  I didn’t know of.
Have made me feel things delicate and fragile.
You re-routed the rushing rivers inside me.
From the tranquil planes of denial and ignorance,
To the gorges and valleys of stark reality.

You opened my eyes to the rhythm of my self.
And I found my id, ego and superego in front of me
Like three little piggies.
My eyes are now open.
And I can see.

Still people hate you Mary Jane.
But they love Uncle Daniel and friends.
As if they aren’t a handful!
Are they scared of you Mary Jane?
They probably are.
After all, they’re just men.

Oh sweet Mary Jane!
I wish people didn’t hate you so much.
I wish I didn’t have to kiss you in secret.
I wish

Talk about Bullshit!

The things we've been told as children are pretty hilarious. Some of them are just downright nonsensical. Growing up, I found it pretty incredible that adults could be so full of such bullshit. And what’s even more unnerving is the fact that they honestly believe in instilling these beliefs in the next generation.

From the very beginning, I've been taught to believe that I’m special. You’re special. You’re unique. You’re as unique as a snowflake. Well there are, there have been and there will be gazillions of snowflakes in this world. So how exactly am I “unique” like a snowflake? And the irony is that snowflakes are the perfect metaphor for human beings. Just not in the way they are being used right now. They are flaky, momentary, there are billions of them around and each year more and more keeps coming! Just like humans!

I've been told that I’m destined to do great things. Wonderful things. That I should stand out. Think out of the box. Do things differently. Hell no! I’m destined to do one thing and one thing only. To live in a perpetual state of greed. Of unrest. Of dissatisfaction. Isn't that the reason why I do the things I do? Every single thing is done to fulfill my never ending wants. Except for eating and breathing though. Those are non-optional. Why do I read and watch and listen to stuff? Because I want more information. I want an information avalanche. And why? So that I can get a job. Why is that? So that I can get money!

Yes. Money! I've come across people saying money isn't everything. I’m sorry but I just can’t wrap my head around that thought. Money is everything. Sure, that may not have been the case in the beginning when the cosmic blunder of human evolution happened. But ever since its introduction, money has been everything. The world’s economy is what sustains the ever growing population. And this economy is built upon money. And it will be remain that way unless an apocalypse happens and at least three quarters of human population gets wiped out.

Oh how I wish that would happen! How I wish!

Then comes the invisible man up in the sky. It’s always a man, mind you. In none of the major religions is God referred to with the female pronoun. Yes, there are deities and demi-gods and semi-gods which are female. But the omnipotent and the omniscient, the one true god, always comes with a dick.

Now, we have been told a lot of things about this invisible man. I have to quote George Carlin here, who has sort of outlined some of that bullshit in a pretty decent way.

“……Religion has actually convinced people that there's an invisible man living in the sky who watches everything you do, every minute of every day. And the invisible man has a special list of ten things he does not want you to do. And if you do any of these ten things, he has a special place, full of fire and smoke and burning and torture and anguish, where he will send you to live and suffer and burn and choke and scream and cry forever and ever 'til the end of time!

 But He loves you. He loves you, and He needs money! He always needs money! He's all-powerful, all-perfect, all-knowing, and all-wise, somehow just can't handle money! Religion takes in billions of dollars, they pay no taxes, and they always need a little more. Now, you talk about a good bullshit story. Holy Shit!....... ”

And finally, there’s the glorification of life. Every human life is important. Suicide is a sin. Life is the greatest gift that has been given to you. Well, bull-fuckin’-shit! Life is an accident. It’s the result of people being stupid and broken condoms. The reason for the glorification of life is that most people live in a constant state of denial. They just don’t want to admit that their life is worthless. That their only destiny is to become worm fodder and daffodil fertilizer. And it is out of this denial that all the other bullshit germinate.

The honourable thing for human beings to do will be to stop reproducing and walk hand in hand into extinction. Because we've filled ourselves with so much bullshit and denial that we are fucked up beyond repair.

Then why do I get out of bed every morning you ask?

I simply lack the constitution for suicide.

Algorithm

I feel trapped in an algorithm. More specifically, in an algorithm stuck in an infinite loop. An infinite loop happens when the response to a conditional statement routes back to the higher nodal decision making level thus bringing the algorithm back to the conditional statement. If the default, or only possible response to the conditional statement is the one that routes back to a higher level, the algorithm keeps repeating itself over and over again until a loop break is introduced.

I think I badly need a loop break.

This algorithm I’m stuck in, it’s unnatural. And the scary part, is that even though I know it’s unnatural, I tend to accept it as completely natural. I have been conditioned from the very beginning to believe that order is the way to be. Chaos are nothing but problems. Maybe it’s not. Maybe we didn’t get that part right.

Order is only to keep things bound. To keep things bound and keep the algorithm going. Because the algorithm has to go on. It’s like a cogwheel in the cosmic charade of a master thinker. We are not even pawns, we are lesser than pawns. We are the insignificant speck in a gigantic chessboard.

That’s why the outbursts don’t matter. And oh, have there been outbursts! Many a thousand created a loop break and escaped their ever-repeating algorithms which they saw was superimposed almost exactly on another one, which was on another one and on and on to 7 billion algorithms.

They flew above and around the cornfield of human algorithms and created literature, music, cinema and whatnot. And all this was original and brilliant. Shards of these literature and music and cinema and whatnot fell on to the self replicating(through mindless fornicating) human algorithms. They slowly seeped in and was absorbed by some human algorithms. It got into the system and created extra lines of code which shat out cheap and numerous rip-offs of the imagination of the free beings.

The shards of original imagination and the outcome the extra lines of code shat out has hardened the structure of our algorithms.

I badly need to break out.

Stimuli

Whenever I’m chemically altered, I sit down and think. That is, unless someone or the other interrupts my train of thought. And in some of those occasions of contemplation, I think about the infinite nature of human experience. Due to the varied nature of stimuli present in our environment, the permutations and combinations are infinite. Even in a relatively small sample group of say, 10 human beings, the difference in experience regarding just one particular stimuli will be sizable since it is highly influenced by the rate and number of other stimuli. For example, when I read a book, the way in which I relate to it, or the way in which I understand it will be vastly different from the way someone else relates to or understands it. And this is because me and the other someone have been exposed to different stimuli at different rates up until the point of reading that book.

Thinking along this line, it is nearly impossible for two human beings to have the same experience out of a single stimuli. It is highly unlikely that two human beings would have been exposed to the exact same combination of stimuli even in the rare case that they had been together since birth.

The reason for this could be that a significant portion of the stimuli that shape our experience is personal. Yes, all stimuli are interpreted and perceived in a subjective manner, but there are some basic stimuli that influence our experience which are a result of genetic accidents. Like the size of our body parts. And it’s undeniable that these basic and personal stimuli have a defining role to play in establishing the foundation of our experiential pyramid.

Identical twins is an interesting example of human beings with similar foundation of experiential pyramid and are together since birth. It just goes on to prove that even if the foundation of two human beings’ experiential pyramid is the same, the variety of impersonal and external stimuli are so large 

that their experiences are sure to be molded radically different.

But in spite of the mathematical near impossibility, it’s rather interesting to see human beings acting like a wretched herd. A herd in which there are no individuals, but ideals. They are desperate to relate even slightly with someone who is similar to them in negligible ways. This rut that the human civilization has fallen into (from the earliest of civilizations mind you) has been explained away as a natural process that has happened with evolution. Human beings are so certain that evolution has got everything figured out right, that nobody even thinks of questioning it. Evolution can fuck things up! It’s a part of nature and nature is always fucking things up. It has been since the very beginning. Providing a sustainable habitat to the cosmological blunder we call “Life.”

And who says trains of thought must be properly concluded? Fuck you!

പുക

ഒരു പുകയെടുത്താൽ എന്താവാനാണ്?

ഒന്നുമാവില്ല.

എന്നാൽ പിന്നെ ഒരു പുക എടുത്തുകളയാം.

അല്ലെ?

ഒരെണ്ണമെടുക്കാമെങ്കിൽ പിന്നെ.....

ഒന്നുകൂടിയെടുക്കാമല്ലോ.

അങ്ങനെ രണ്ടാമത്തേതുമെടുത്തു.

ചീട്ടുകൊട്ടാരത്തിൻറെ അടിയിൽ നിന്നും 

ഒരു ചീട്ടെടുത്താൽ സംഭവിക്കുന്നതെന്താണെന്ന് 

അറിയാത്തവർ ഉണ്ടാവാൻ വഴിയില്ല.

വെളുപ്പും തവിട്ടും നിറമുള്ള ഒരൊറ്റ ചീട്ടെടുത്തതോടെ 

എൻറെ ചീട്ടുകൊട്ടാരം തകർന്നടിഞ്ഞു.

കട്ടിചില്ലിന്റെ കുപ്പികളും, ഉണങ്ങിയ ഇലകളും 

വന്നുചേരാൻ അധികം താമസമുണ്ടായില്ല.

"വിഷമമുണ്ടോ?" ഏന്ന്  ചോദിച്ചാൽ,

ഇല്ലെന്നേ ഞാൻ പറയൂ.

കാരണം

കള്ളം പറയുന്നത് ഇതാദ്യമല്ലല്ലോ.

മഞ്ചാടിക്കുരുക്കളെപ്പറ്റി പറയാനുള്ളത്

ഒന്നും രണ്ടുമായി, കുറെയേറെ ദിവസങ്ങൾ കൊണ്ട് പെറുക്കി, ഒരു പഴയ കുപ്പിയിൽ ഇട്ടടച്ച് ഞാൻ സൂക്ഷിക്കുന്ന എൻറെ മഞ്ചാടിക്കുരുക്കളെപ്പറ്റി എനിക്ക് ചിലത് പറയാനുണ്ട്.

ഏതാണ്ടൊരഞ്ഞൂറെണ്ണമുണ്ടാവും. തീർച്ച.

ഇല്ല, അഞ്ഞൂറിൽ കുറയാൻ ഇടയില്ല. അതിനെക്കാൾ കൂടുതൽ ആവാനേ തരമുള്ളൂ.

ഒരു മരത്തിൻറെ ചുവട്ടിൽ നിന്നും പെറുക്കിയതാണെങ്കിലും പല ചില്ലകളിൽ നിന്നുള്ളവരായത് കൊണ്ട് അവർ പരസ്പരം അറിയാൻ വഴിയില്ല. പക്ഷെ എൻറെ കുപ്പിയിൽ വന്നു വീണിട്ട് ഇത്രയും കാലമായതു കൊണ്ട് പരിചയപ്പെട്ടു കാണണം.

പക്ഷെ അവിടെയും ഒരു കുഴപ്പം. മുകളിലുള്ളവർ താഴെയുള്ളവരെ പരിചയപ്പെട്ടു കാണുമോ? സാധ്യതയുണ്ട്. ഓരോ തവണയും  നിലത്ത് കുടഞ്ഞിട്ട്, എണ്ണിത്തിട്ടപ്പെടുത്തി, തിരിച്ച് കുപ്പിയിലാക്കുമ്പോൾ എല്ലാവരും ഒന്ന് കുഴഞ്ഞുമറിയുമല്ലോ. അപ്പോൾ എന്തായാലും എല്ലാവരും പരസ്പരം പരിചയപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടാവും.

കൂട്ടത്തിൽ വലിയ ഭംഗിയൊന്നുമില്ലാത്ത കുറച്ചു പേരുണ്ട്. ഇത്തിരി മഞ്ഞച്ചവർ , അരികു പൊട്ടിയവർ, മുള വന്നവർ, പരന്നിരിക്കുന്നവർ, അങ്ങനെ കുറച്ചുപേർ.

ബാക്കിയുള്ളവർ അവരെ കളിയാക്കാറുണ്ടാകുമോ?

ഛെ! ഛെ! മഞ്ചാടിക്കുരുക്കൾ പരസ്പരം കളിയാക്കാനോ? അതൊക്കെ മനുഷ്യർക്ക് പറഞ്ഞിട്ടുള്ള കാര്യങ്ങളല്ലേ?

എന്തായാലും എനിക്ക് ഭംഗിയില്ലാത്ത മഞ്ചാടിക്കുരുക്കളെയാണ് കൂടുതൽ ഇഷ്ടം. അവരെയല്ലേ തിരിച്ചറിയാൻ എളുപ്പം? വേണമെങ്കിൽ പേരിട്ടു വിളിക്കുകയുമാവാം.

ശ്യോ! ദാ പിന്നേം ഞാൻ പക്ഷം പിടിക്കാൻ തുടങ്ങി. പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല. ഞാൻ വെറും ഒരു മനുഷ്യനാണല്ലോ.

അവർക്ക് എന്നോടെന്തെങ്കിലും പറയാനുണ്ടെങ്കിൽ അത് എൻറെ ഉള്ളംകയ്യിലെ വിയർപ്പിനെ  പറ്റിയാവും.

പെറുക്കിയെടുക്കുമ്പോളും, പിന്നീട് എണ്ണിത്തിട്ടപ്പെടുത്തുമ്പോളുമൊക്കെ അവരുടെ ദേഹത്ത് പുരളാറുള്ള എൻറെ വിയർപ്പിനെപ്പറ്റി. ഒന്നാലോചിച്ചാൽ, എൻറെ വിയർപ്പിലൂടെ മാത്രമല്ലേ അവർക്കെന്നെ അറിയാൻ വഴിയുള്ളൂ? അതെ. ഞാൻ ആലോചിച്ചിട്ട് വേറെ വഴിയൊന്നും കാണുന്നില്ല.

ഓ, പറഞ്ഞ് പറഞ്ഞ് ഒരു കാര്യം വിട്ടു പോയി. ഈ മഞ്ചാടിക്കുപ്പിയിൽ ഒരു പളുങ്കു ഗോലിയും ഉണ്ട്. എവിടുന്നോ വീണുകിട്ടിയ, അഞ്ചു ചെറിയ കുമിളകൾ ഉള്ള, ലോകം തലകീഴായി കാണിച്ചു തരുന്ന ഒരു കുഞ്ഞ് ഗോലി. ഒന്നോർത്താൽ അവൻറെ കാര്യം കഷ്ടമാണ്. ("അവൻ" ആണെന്ന് എങ്ങനെ ഉറപ്പിചെന്നോ? ഉറപ്പൊന്നുമില്ല. ഇനി "അവൾ" ആയാലും പ്രശ്നമൊന്നുമില്ല.) കൂട്ടിന് വേറെ ഗോലികളൊന്നുമില്ല.

അയ്യോ! ഞാൻ വെറുമൊരു മനുഷ്യനാണെന്ന് പിന്നെയും പിന്നെയും തെളിയിക്കുകയാണല്ലോ! ഗോലിക്കെന്താ മഞ്ചാടികളുമായി കൂട്ടുകൂടിയാൽ? ഞാൻ ഒരു ഗോലിയായിരുന്നെങ്കിൽ മറ്റു ഗോലികളോട് മാത്രമേ കൂട്ടുകൂടൂ. സമ്മതിച്ചു. പക്ഷെ ആ ഗോലി ഞാൻ അല്ലല്ലോ. ചിലപ്പോൾ മഞ്ചാടിക്കുരുക്കൾ കൂട്ടുകാരായുള്ളത് കൊണ്ട് അവനായിരിക്കും ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും സന്തോഷവാനായ ഗോലി .

അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ എവിടുന്നെങ്കിലും കുറച്ച് കുന്നിക്കുരു കൂടെ സംഘടിപ്പിക്കണം.

അപ്പോൾ കാര്യങ്ങളുടെ സ്ഥിതി ഇങ്ങനെയെല്ലാമായതുകൊണ്ട്, ഞാൻ പോയി എൻറെ മഞ്ചാടിക്കുരുക്കൾ ഒന്നുകൂടി എണ്ണട്ടെ.

അഞ്ഞൂറിൽ കുറയില്ല. തീർച്ച.

തലക്കെട്ട്‌ ആവശ്യമുണ്ട്

വളരെയേറെ ആലോചിച്ചും പണിപ്പെട്ടും മെനഞ്ഞെടുത്ത ഒരു ഗംഭീരൻ കഥാതന്തുവിന് ഒരു തലക്കെട്ട്‌ ആവശ്യമുണ്ട്.

ഒത്ത നീളം, രസാവഹകമായ കഥാസന്ദർഭങ്ങൾ, വായിച്ചുതുടങ്ങുന്നവരെല്ലാം പൂർത്തിയാക്കുന്ന പ്രകൃതം, മുറ്റി നിൽക്കുന്ന നാടകീയത, ഉദ്വേകജനകമായ അന്ത്യം എന്നിവ സവിശേഷതകൾ.

നീളം കുറഞ്ഞ, സംക്ഷിപ്തമായ തലക്കെട്ടുകളിൽ നിന്നും മറുപടി ക്ഷണിച്ചുകൊള്ളുന്നു.

PS: ദ്വയാർത്ഥം ഉള്ള തലക്കെട്ടുകൾക്ക് മുൻഗണന.

ഞാൻ എഴുതാറുണ്ടായിരുന്നു

ഞാൻ എഴുതാറുണ്ടായിരുന്നു.

ഈ അടുത്ത കാലം വരെ.
ഞാൻ എഴുതാറുണ്ടായിരുന്നു.

കാണുന്നതിനെപ്പറ്റിയെല്ലാം,
ആശങ്കയില്ലാതെ, സംശയമില്ലാതെ,
ഞാൻ എഴുതാറുണ്ടായിരുന്നു.

പേരില്ലാത്ത, അടുക്കും ചിട്ടയും ഇല്ലാത്ത,
കുറെയേറെ കവിതകൾ, കോപ്രായങ്ങൾ, അങ്ങനെ പലതും,
ഞാൻ എഴുതാറുണ്ടായിരുന്നു.

കൌതുകം നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളാൽ
ലോകത്തെ നോക്കിക്കണ്ടിരുന്ന ആ ദിനങ്ങളിൽ,
ഞാൻ എഴുതാറുണ്ടായിരുന്നു.

തിരക്കിൻറെ, കെട്ടുപാടുകളുടെ, കണ്ണടകൾ
എന്റെ കണ്ണിലെ കൌതുകം ഊറ്റിയെടുക്കും വരെ
ഞാൻ എഴുതാറുണ്ടായിരുന്നു.

അഭ്രപാളിയിലെ വെള്ളിവെളിച്ചം
എന്റെ തലച്ചോറിനെ മരവിപ്പിക്കുന്നതിനു മുൻപ്,
ഞാൻ എഴുതാറുണ്ടായിരുന്നു.

പഴയ പുസ്തകത്താളുകളുടെ ഗന്ധം
എന്റെ സന്തതസഹചാരിയായിരുന്ന കാലം വരെ,
ഞാൻ എഴുതാറുണ്ടായിരുന്നു.

ഇന്ന്
എന്റെ മേശവലിപ്പിൽ പണ്ടെന്നോ ഞാൻ എറിഞ്ഞിട്ട,
മഷി കട്ടപിടിച്ച എന്റെ പേനയും,
ദ്രവിച്ച്, മഞ്ഞച്ച എന്റെ നോട്ടുപുസ്തകവും,
എന്നെ വീണ്ടും ഓർമിപ്പിക്കുന്നു.

ഞാൻ എഴുതാറുണ്ടായിരുന്നു.

മരണം വിൽക്കുന്നവർ

മരണം വിൽക്കുന്നവർക്ക് എന്തൊരു നിസ്സംഗതയാണ്?

അല്ല
യുദ്ധവും ദുരിതങ്ങളും വിൽക്കുന്ന നേതാക്കന്മാരല്ല
അവരെക്കുറിച്ചല്ല ഞാൻ സംസാരിക്കുന്നത്
അവർക്ക് നിസ്സംഗതയല്ല. വെറിയാണ്.
കൊല്ലാനും കൊന്നുതിന്നാനുമുള്ള അടങ്ങാത്ത വെറി.

എനിക്ക് പറയാനുള്ളത്
മരണം ചില്ലറയായി വിൽക്കുന്നവരെപ്പറ്റിയാണ്.
വെളുത്ത് മെലിഞ്ഞ കുഴലുകളിലും,
കട്ടിച്ചില്ലിന്റെ കുപ്പികളിലും നിറച്ച്
മരണം വീതിച്ചു കൊടുക്കുന്നവരെപ്പറ്റി

മരണം വാങ്ങുന്നവരോട് അവർക്ക് സഹതാപമല്ല
സൗഹൃദമാണ്
വാങ്ങുന്നവരുടെ "പതിവ്" വിൽക്കുന്നവർക്കറിയാം
ദിവസവും അവരതൊരുക്കിവെക്കുന്നു
ഇന്നയാൾ നേരത്തെ മരിച്ചുതുടങ്ങട്ടെ എന്ന് വിചാരിച്ചാണോ?
അതോ മരണത്തിന്റെ ക്രയവിക്രയം വേഗത്തിലാക്കാനോ?

ആദ്യമായ് സമീപിക്കുനവരോട് അവർ പറയാറില്ല
സുഹൃത്തേ, വേണ്ട, ഇത് മരണമാണെന്ന്.
ഭാവഭേദമില്ലാതെ അവർ മരണം എടുത്തുകൊടുക്കുന്നു.
ആ നിസ്സംഗത ഭയാനകമാണ്

പക്ഷെ
മരണം വിൽക്കുന്നവർക്കും ജീവിക്കണമല്ലോ അല്ലെ?

ഏകാന്തത സ്ഥായീഭാവമാകുന്നത്

ഏകാന്തത സ്ഥായീഭാവമാകുന്നത് ഭയാനകമാണ്.
അതായിരുന്നു എന്റെ മുൻവിധി.
എല്ലാ മുൻവിധികളെയും പോലെ
ഇതിനും അടിസ്ഥാനമില്ലെന്ന്
ഈയിടെയാണ് ഞാൻ മനസിലാക്കിയത്.

ഏകാന്തതക്കും, അതിനൊപ്പമുള്ള, ഒഴിവാക്കാനാവാത്ത,
വേദനക്കും, അതിന്റേതായ ഒരു കുളിർമയുണ്ട്.

സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിച്ച ഒരു അനുഭൂതിയാണെനിക്ക്.
എന്നെക്കുറിച്ചല്ലാതെ മറ്റാരെക്കുറിച്ചും,
എനിക്കിപ്പോൾ വ്യാകുലതകളില്ല.
ഒരു നോവലിലെ കഥാനായകനെപ്പോലെ
വിദൂരതയിലേക്ക് കണ്ണും നട്ട്
ഒന്നിനെക്കുറിച്ചും വേവലാതിപ്പെടാതെ
എന്നിൽത്തന്നെ എനിക്ക് മുഴുകിയിരിക്കാം.

ഏകാന്തതക്ക് നന്ദി
അതിനൊപ്പം വന്ന വേദനക്കും

കൊച്ചു കൊച്ചു സന്തോഷങ്ങൾ
ഞാൻ വീണ്ടും ആസ്വദിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
സൌഹൃദത്തിന്റെ സ്ഥായിയായ സന്തോഷത്തേക്കാൾ
അപരിചിതത്വത്തിന്റെ നൈമിഷികമായ അനുഭൂതിയെ
ഞാൻ സ്നേഹിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
ഞാൻ, ഏകാന്തത ഇഷ്ടപ്പെടാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

അല്ലെങ്കിലും
ശീലങ്ങൾ ഇഷ്ടങ്ങളാകുന്നത് ഒരു പുതുമയല്ലല്ലോ.

അന്വേഷണം

കണ്ണാടിക്കുപോലും കാണിച്ചുതരാൻ കഴിയാത്ത എന്നെ
ഞാൻ എവിടെപ്പോയി അന്വേഷിക്കാനാണ്?

ചിലപ്പോൾ പഴയ ഡയറിക്കുറിപ്പുകളിൽ കണ്ടേക്കാം.
പക്ഷെ ആ ഞാൻ മരിച്ചുപോയില്ലേ?
സമയമെന്ന പുൽമേട്ടിലൂടെ നടക്കുന്ന നമുക്ക്
തിരിഞ്ഞു നോക്കാൻ കഴിയില്ലല്ലോ.

എനിക്കെവിടെവച്ചാണ് എന്നെ നഷ്ടപ്പെട്ടത്?
പുതിയ അനുഭൂതികൾ തേടിപ്പോയപ്പോളാണോ?
അതോ ലക്ഷ്യമില്ലാതെയുള്ള പരക്കം പാച്ചിലിനിടക്കോ?
അതുമല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ സൌകര്യപൂർവ്വം മറന്നതോ?

ഇന്ന് കണ്ണാടിയിൽ കണ്ട രൂപമാണോ ഞാൻ?
എങ്കിൽ അവൻ എന്തിനെന്നേനോക്കി കൊഞ്ഞനം കുത്തുന്നു?
ചെറിയ കാര്യങ്ങളിൽ സന്തോഷം കണ്ടെത്തിയിരുന്ന,
എപ്പോഴും കൌതുകം കൂടെ കൊണ്ടുനടന്നിരുന്ന,
കവിതകൾ എഴുതുമായിരുന്ന, ആ പഴയ എന്നെ,
ഞാൻ തന്നെ കുഴിച്ചുമൂടിയതിനാലാവം.

ഒരു തിരിച്ചുപോക്ക് ഇനിയില്ലെന്നറിയാം.
എങ്കിലും.

നോട്ടുപുസ്തകം

ഒരുപാടെഴുതി നിറച്ച നിന്നെ പറ്റി

എഴുതുവാൻ ഞാൻ പാടേ മറന്നു പോയല്ലോ

കുറ്റം പറച്ചിൽ

വരൂ,
നമുക്കൊരുമിച്ചിരുന്ന് ജീവിതത്തെ കുറ്റം പറയാം.

സുന്ദരമെങ്കിലും സൗന്ദര്യമില്ലെന്നു നാം വിശ്വസിക്കുന്ന ജീവിതത്തെ,
നമുക്കൊരുമിച്ചിരുന്ന് പഴിചാരാം.

മണിക്കൂറുകളും മിനിട്ടുകളുമായി മുറിച്ച്,
കൂട്ടിക്കിഴിച്, ഒരു ദിവസത്തെ ഭാഗം വെച്ചതിനുശേഷം,
ജീവിതത്തിന്റെ അർത്ഥമില്ലായ്മയെപ്പറ്റി വിലപിക്കാം.

ചെയ്യാൻ തോന്നുന്ന കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാതെ, പകരം ചെയ്യേണ്ടത് ചെയ്ത്,
നമുക്കൊരു വട്ടം കൂടി ദീർഖനിശ്വാസം വിടാം.

വിളിക്കേണ്ടവരെ മാത്രം വിളിച്ച്, പറയേണ്ടത് മാത്രം പറഞ്ഞ്,
നഷ്ടസൌഹ്രദങ്ങളെച്ചൊല്ലി സങ്കടപ്പെടാം.

ഇടക്കിടക്ക് ആകാശത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു കൊണ്ട്,
ജീവിതത്തിന്റെ മ്ലാനതയെപ്പറ്റി പരാതി പറയാം.

ഒടുവിൽ,
കൂട്ടിക്കിഴിച് മാറ്റിവെച്ച മണിക്കൂറുകളിൽ അവസാനത്തേതെത്തുമ്പോൾ,
(കാര്യമില്ലെന്നറിഞ്ഞിട്ടും)
നാളെയെപ്പറ്റിയുള്ള പ്രതീക്ഷകളുമായി,
കണ്ണടക്കാം.

പുക

എൻറെ തലച്ചോറിന് ഞാൻ കാണാത്ത ഒളിത്താവളങ്ങൾ ഉണ്ടെന്ന് ഞാൻ മനസിലാക്കിയത്, ഇന്നാണ്.
കാരണമില്ലാതെ ചിരിക്കാൻ എൻറെ തലച്ചോറിന് കഴിയുമെന്ന് ഞാൻ മനസിലാക്കിയത്, ഇന്നാണ്.
പലപ്പോഴും എൻറെ തലച്ചോറിന് എൻറെ ആവശ്യമില്ല എന്ന് മനസിലാക്കിയതും, ഇന്നാണ്.

എൻറെ തലച്ചോറിൻറെ ഞാൻ പോലും ചെന്നെത്താത്ത അരികുകളിലൂടെ മുകളിലേക്ക് കയറിയ, പുക,
ഒരു പുതപ്പിന്റെ മാർദവത്തോടെ, അതെന്നെ പൊതിഞ്ഞു പിടിക്കുന്നു.
വെളിച്ചത്തിൽ നിന്നും, ശബ്ദത്തിൽ നിന്നും, ഗന്ധത്തിൽ നിന്നും, സ്പർശനത്തിൽ നിന്നും,
ഒച്ചയുണ്ടാക്കാതെ, എൻറെ തലച്ചോറിനെ ആ പുക ദൂരേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്നു.
അരികിലൂടെ മുകളിലേക്ക് കയറിയ പുക.

And thus I started my hide and seek with my brain:

It went into those hiding places I knew nothing of,

It remembered things I haven’t even thought of,

It slumped, resting it’s back against the skull,

But it became sober enough, to not use clichés in this verse.

മാരിയുവാന, എൻറെ സുഹൃത്തേ,
താങ്കളെ പറ്റി എഴുതുവാൻ,താങ്കൾ തന്നെ സമ്മതിചില്ലെങ്കിലോ?

ജീർണിക്കുന്ന മനസ്

Can a mind ever rot?
വിചാരവികാരങ്ങളുടെ ഒരിക്കലും നിലക്കാത്ത
തിരകൾ ഉത്ഭവിക്കുന്ന ആ മഹാസാഗരം,
Can it ever rot?

തിരകളടങ്ങി, വെള്ളം കെട്ടിനിന്ന്, ചീഞ്ഞുനാറി,
What beauty can be beheld in a sea void of waves?
തിരകളില്ലാത്ത ഒരു സമുദ്രത്തെ ആ പേരിട്ടു വിളിക്കാമോ?
അറിയില്ല.

അല്ലെങ്കിലും, "What's there in a name?" എന്നാണല്ലോ ക്ഷുഭിതമായ ഒരു
മഹാസമുദ്രത്തിന്റെ ഉടമ പറഞ്ഞുവച്ചിരിക്കുന്നത്.
ഒരു പേരിലെന്തിരിക്കുന്നു?

മനസ് ജീർണിക്കാൻ കാരണങ്ങൾ പലതാവാം.
Repetition, Repetition, Repetition.
Routine.
ആർക്കോ വേണ്ടിയുള്ള ചിന്തകൾ.
ആരെയോ ബോധ്യപ്പെടുത്താനായുള്ള ചിന്താശകലങ്ങൾ.
നഷ്ടപ്പെട്ട പുതുമകൾ.
തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ച്, അതുപോലെ തന്നെ ചെയ്തുതീർക്കുന്ന,
ദിനചര്യകൾ.
Blissful ignorance.
Denial.

മനസിനും മടുക്കാം.
എനിക്കും.
And then?

വരിതെറ്റാതെ നടക്കുന്ന ഉറുമ്പിൻകൂട്ടത്തെപ്പോലെ,
എൻറെ മുന്നിലൂടെ കടന്നുപോകുന്ന ദിവസങ്ങളെ എണ്ണി,
താടിക്ക് കയ്യും കൊടുത്ത്,
ഒരു സിഗരറ്റും വലിച്ചിരിക്കാം.
സ്വസ്തി.
ഇനിയും മരിക്കാത്ത എൻറെ മനസേ,
My Beloved, My Sweetest Love,
This is my requiem on your imminent death.