ഏകാന്തത സ്ഥായീഭാവമാകുന്നത്

ഏകാന്തത സ്ഥായീഭാവമാകുന്നത് ഭയാനകമാണ്.
അതായിരുന്നു എന്റെ മുൻവിധി.
എല്ലാ മുൻവിധികളെയും പോലെ
ഇതിനും അടിസ്ഥാനമില്ലെന്ന്
ഈയിടെയാണ് ഞാൻ മനസിലാക്കിയത്.

ഏകാന്തതക്കും, അതിനൊപ്പമുള്ള, ഒഴിവാക്കാനാവാത്ത,
വേദനക്കും, അതിന്റേതായ ഒരു കുളിർമയുണ്ട്.

സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിച്ച ഒരു അനുഭൂതിയാണെനിക്ക്.
എന്നെക്കുറിച്ചല്ലാതെ മറ്റാരെക്കുറിച്ചും,
എനിക്കിപ്പോൾ വ്യാകുലതകളില്ല.
ഒരു നോവലിലെ കഥാനായകനെപ്പോലെ
വിദൂരതയിലേക്ക് കണ്ണും നട്ട്
ഒന്നിനെക്കുറിച്ചും വേവലാതിപ്പെടാതെ
എന്നിൽത്തന്നെ എനിക്ക് മുഴുകിയിരിക്കാം.

ഏകാന്തതക്ക് നന്ദി
അതിനൊപ്പം വന്ന വേദനക്കും

കൊച്ചു കൊച്ചു സന്തോഷങ്ങൾ
ഞാൻ വീണ്ടും ആസ്വദിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
സൌഹൃദത്തിന്റെ സ്ഥായിയായ സന്തോഷത്തേക്കാൾ
അപരിചിതത്വത്തിന്റെ നൈമിഷികമായ അനുഭൂതിയെ
ഞാൻ സ്നേഹിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
ഞാൻ, ഏകാന്തത ഇഷ്ടപ്പെടാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

അല്ലെങ്കിലും
ശീലങ്ങൾ ഇഷ്ടങ്ങളാകുന്നത് ഒരു പുതുമയല്ലല്ലോ.